Gitmek üzereyken tuttu kolumu.
Parmaklarıyla çeneme dokunup, çevirdi yüzümü kendine doğru.
Kıskanıyorum seni dedi.
İfade etti kendini, anlaşılmayı bekledi.
Az önceki hakaretleri sıralayan değilmiş gibi.
Nereye kadar kirli düşüncelerin hedefi olmaya katlanılabilir? Bir stres yumağı muamelesine ne kadar tahammül gösterilebilir? Yaşamın merkezine koyduğu sevgisi uğruna sevdiğini harcamak.
Garip bir duygu kümesidir aşk. Karmaşıklık. İlginç yanıdır uğradığını dağıtması, kontrolden çıkarması.
Hoşa gitmeyenin ifadesi olur kıskançlık. Beğenilmeyen kendinde olmayandır, kendine söylemek zordur. Hoşgörüsüzlüğe bırakır yerini.
Sahiplenmeye dönüşür içsel çıkmazları. Anlaşılmak ister, koca anlayışsızlığıyla.
Aşkta her duygu vardır ona göre, de aşık olduğuna çekilmezdir bilemez, hesap edemez.
Kendiyle boğuşuktur hisleri, sevdiğine döker gizliliğini, yok eder o yürekte kendini.
Sevginin ifadesi midir kıskançlık?
Kıskançlık gösterilirken her şey söylenebilir mi? Böylelikle yakıştırılan sözler bağışlanabilir mi?
Kendiyle şüpheye düşer insan, hangi davranışım yanlış diye.
Olduğu karakteri bırakmaya meyillenir, sevdiğinin kimliğine bürünür zamanla.
Kıskançlık bitirir aşkın süresini, gizemini. Tek tip yaşamanın çekilmezliğine çevirir heyecanı.
Kaybetmenin korkusu değildir asıl olan, kaybettiğinin yansımasıdır.
Unutturur sevdiğini, baskın gelen kendi.
"Sen"i göremem "Ben"i düşündükçe.
Bana olan sevgini bilemem, bu denli büyük severken.
Sana katlanamam, ben olmazsam.
Hiç yorum yok: